راهكارهایی برای كاهش مشكلات نوجوانی
1- شناخت شخصیت نوجوان:
ما والدین با شناخت ویژگی های دوره نوجوانی بسیاری از رفتارهای ناخوشایند آنان را غیرطبیعی نپنداریم كه موجب بروز عكس العمل در ما شود و به تیرگی روابط با نوجوان نینجامد.
2- استفاده از روش تغافل (نادیده گرفتن:)
از موثرترین روشهای تربیتی در این دوره “روش تغافل” است.یعنی مسائل و مشكلات نوجوان را بزرگ نشان ندهیم كه در او ایجاد وحشت نماید و یا او را به لحاظ رفتارهایش دائم بازخواست ننماییم بلكه نوجوان بایستی همواره در حالت خوف و رجا باشد.
3- ایفای نقش راهنمایی به جای دستور:
در برخورد با مسائل نوجوان بهتر است از خودش كمك بگیریم یعنی این واقعیت را بداند كه نخستین مسئول حل مشكل او خودش است و برای حل آن باید اقدام نماید و ما والدین فقط وظیفه راهنمایی او را داریم كه از عواقب تصمیم خودش مطلع شود.
4- آموزش:
مهمترین دلیل ترس واضطراب از هر موضوعی جهل و ناآگاهی نسبت به آن موضوع می باشدكه ضروری است برای كاهش ترس و اضطراب های نوجوانی آموزشهای لازم در مورد بلوغ، دوست یابی، حل مسئله گذراندن اوقات فراغت، برنامه ریزی درسی و مواردی از این قبیل به نوجوان آموزش داده شود.
5- برقراری رابطه دوستانه و عاقلانه:
ما والدین با مراقبت دوستانه و عاقلانه خود احساس ایمنی و اطمینان را در وجود نوجوان ایجاد می كنیم.
6- اعتمادسازی:
باید بیاموزیم كه چگونه حس اعتماد نوجوان را نسبت به خودمان جلب و جذب كنیم چنانچه اعتماد میان نوجوان و والدین كمرنگ شود او برای حل مسائل خود به دیگران مراجعه می كند.
7- ارتباط كلامی مقدمه ارتباط عاطفی:
ما والدین با تنظیم ساعات كار خود و بسترسازی مناسب در منزل بایستی فرصت كافی برای “ارتباط های كلامی” با اعضای خانواده بویژه نوجوان را فراهم آوریم چرا كه ارتباط كلامی خود مقدمه “ارتباط عاطفی” است كه نوجوان سخت به آن نیازمند است.
8- تاكید بر محبت و پرهیز از خشونت:
ارتباط با نوجوان اگر براساس عشق و علاقه و صمیمیت استوار باشد اعتماد به نفس را در او تامین و تضمین می نماید واگر با فشار و خشونت همراه باشد ممكن است موجب اختلاف عصبی و دشواری های روانی در او شود.
9-الگوهای رفتاری والدین:
نوجوان علاقه مند است كه والدین دارای شخصیتی مستحكم و با ثبات و پایدار باشند چون به اتكای شخصیت و همانندسازی آنان نیازمند است و توجه والدین به الگوهای رفتاری خود مورد تاكید است.
10- پرهیز از مناقشات خانوادگی:
خانه باید محل آرامش وامن و مستحكمی برای اعضای خانواده بویژه نوجوان باشد و مناقشات و جروبحث ها و دعواهای علنی والدین به آن لطمه نزند و بهانه گریز نوجوان از خانواده را فراهم نیاورد.
11- گوش دادن:
با نوجوان صحبت كنیم و به سخنان او با علاقه گوش فرا دهیم و بدانیم كه خوب گوش كردن به حرف های نوجوان رمز ارتباط موثر با اوست.
12- تكیه بر نقاط قوت:
با مشاهده برخی ضعف ها نوجوان را تحقیر و سرزنش و یا با دیگران مقایسه اش نكنیم بلكه بیشتر سعی نماییم برای از بین بردن ضعف هایش نقاط قوتش را تجلی بخشیم.
13- انتظار به اندازه:
با كسب شناخت همه جانبه از نوجوان، به اندازه توان و ظرفیت وجودیش از وی انتظارداشته باشیم.
14- اجازه خطا كردن به نوجوان را بدهیم:
نوجوان باید بیاموزد كه از مشكلات گریزان نباشد بلكه برای حل مشكلاتش به دنبال كشف راه حل باشد و این زمانی است كه اجازه خطا كردن را به او بدهیم تا از خطا كردن احساس گناه نكند و بتواند فرصت یافتن راه حل را بیابد.
15- مشورت با نوجوان:
نوجوان در اندیشه مستقل شدن است بنابراین نبایستی عقاید خود را بر او تحمیل كنیم بلكه بایستی او را تحمل كرد و با مشورت گرفتن از او در امور خانه در كسب استقلال یاری اش كنیم.
16- فعال بودن نقش پدر در تربیت نوجوان:
همان گونه كه “مادر” نخستین گذرگاه كودك و نوجوان به زندگی اجتماعی است آنچه كه بسیار مورد نیاز یك نوجوان است وجود “پدری” است كه بتواند بر او تكیه كند. “پدری” كه گرم و مهربان و پرشور باشد.
17- پذیرش بدون قید و شرط نوجوان:
نوجوان را همان طور كه نشان می دهد بپذیریم نه آن طور كه در رویا و تخیل خود تصور می كنیم و بدانیم اگر نوجوان در خانواده مورد احترام قرار گیرد یاد می گیرد خودش را آن طور كه هست بپذیرد.
منبع: راسخون